No time for losers..

Hallo Holland, hier Pretoria.

Even een klein stukje want zoveel valt er eigenlijk niet te melden als het ritme van alledag ook hier grip krijgt op de tijd.

Wel een paar leuke dingen gedaan hoor. Zo zijn wij al een tijdje aan het trainen met het team van Tuksdorp (ons 'kosthuis' / residence hier). Eerder probeerden we al bij een team van de universiteit te komen, maar dat bleek schier onmogelijk. Niet in de laatste plaats vanwege een totale chaos bij die club daar. Anyway, Tuksdorp dus. Dat is nu een combinatie van negen uitwisselingsstudenten en een boel locals (Africans) van hier. We trainen in het weekend, zaterdag en zondag om 9uur! Jawel, in Afrika staan ze vroeg op. Nou ja, vroeg opstaan... Meestal is de opkomst zo'n twaalf personen, waarvan dus negen uitwisselingsstudenten.

Gister onze eerste wedstrijd met Tuksdorp 1 (niet dat er een Tuksdorp 2 is maar het klinkt zo mooi). Tegen een andere residence voor de Kosthuis competitie. De coach was er niet en dus totale chaos weer, dingen regelen hier is lastig. Gelukkig werd er wel gespeeld. Ik centraal acherin, de volle negentig minuten gespeeld, een lekkere wedstrijd al zeg ik het zelf. Mocht niet baten: met 3-2 de boot ingegaan.

Helaas is hier nog geen fototje bij. Binnenkort een mooie teamfoto in ons 'all black' outfit. Met m'n nummer 5.

Iets dat al wel is vastgelegd op de gevoelige plaat is een spectaculaire rugby wedstrijd vorige week. Eerder vertelde ik al dat men hier sport erg serieus neemt. Misschien juist wel omdat het land tussen 1980-1990 van vrijwel elke sport is uitgesloten vanwege het regime hier. Rugby is dus erg populair hier, helemaal op deze universiteit. Men heeft een groots sportcentrum en een ruim stadion. Nu hadden de Tukkies, dat is de bijnaam van de universiteit, de landelijke finale gehaald van de universiteitscompetitie. Dat is normaal gesproken al live op landelijke tv te volgen maar nu hadden ze helemaal uitgepakt. Uitverkocht huis dus echt duizenden en duizenden mensen. Kurt Darren (bekend van een vorig blog met een heel fout liedje) zong het volkslied voor een gigantische vlag. Vuurwerk en al... Het was de eerste keer dat Tukkies de finale bereikte. Helaas werd er verloren van Kaapstad. Toch hebben we een mooie show gezien. Enfin, bekijk zelf maar even het filmpje. De kwaliteit laat wat te wensen over.
Het volkslied bestaat trouwens uit vijf talen. Het verschil kun je horen. Afrikaners negeren nogal eens het Xhosa, Zulu en Sotho gedeelte.. het echte zingen begint natuurlijk pas bij de Afrikaanse woorden "uit die blou van onse hemel, uit die diepte van ons see.."

http://www.youtube.com/watch?v=h0pGmiNii7g&feature=channel_video_title


Morgen ga ik naar Kaapstad! Het is hier vakantie dus stroomt het huis met uitwisselingsstudenten leeg.
Raymond (singapore) en ik gaan dus naar Kaapstad voor een week. Gekkenhuis natuurlijk, het wordt vast mooi.
We gaan met de bus... ja de bus. 1500 km (ongeveer van Staphorst naar Barcelona). Het is een groot land, en ik ben bang dat ik die afstand zo wel goed ervaar. Wel mooie natuur naar het schijnt. Terug gaan we gelukkig wel met vliegtuig.

Baie groete, goed gaan!

Avondland

Hallo Nederland, hier pretoria.

(Jawel Joery, eindelijk)

Het is alweer een tijdje geleden maar dan nu toch eindelijk een nieuwe blog vanuit het zuiden. Zoals gebruikelijk bij studie wordt het almaar drukker en drukker. Ik heb dan ook genoeg dingen te doen door de week. Zo moest ik afgelopen week twintig essays nakijken van vijf pagina’s. Dus honderd pagina’s lezen en corrigeren. Beetje interessant doen met commentaar geven op de studenten natuurlijk.. En dan was ik ook nog gevraagd om mijn scriptieonderzoek te presenteren op de Drama Department (toneel en opvoeringkunsten). De foto zegt hopelijk genoeg haha. Gelukkig zijn er in de avond genoeg braai’s, feestjes en hang-outs om wat te ontspannen.

Neemt niet weg dat ik nog vaak aan huis denk natuurlijk. En het interessante is dat Afrikaners daar ook vaak aan denken. Zo hadden we een college over ‘in and out of place’. Als je dus tegelijkertijd op je plek bent en toch niet op je plek bent. Niet dat deze blog nu gaat ontlopen in een filosofische discussie, maar wat ik hoor is dat veel Afrikaners dat voelen. Ze voelen zich tegelijkertijd op hun plek en niet op hun plek in Zuid-Afrika. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe de blanke bevolking hier terecht is gekomen, en hun positie tegenwoordig. Als je dan Europeaan bent, en helemaal Nederlander, dan voelen zij (en ik eigenlijk ook wel) een beetje een verbintenis. Iedereen die je spreekt verteld dan ook over één, twee of drie generaties terug, hoe zijn opa hier is gekomen enzo. Amanda (professor en mijn begeleider) vertelde in de klas op mooie wijze hoe Europa toch als een thuis voelt wanneer zij daar is. Desalniettemin is ze net zo Zuid-Afrikaans.

Voor mij is het makkelijker. Ik heb een thuis (of meerdere; helperwest, nieuwe kijk en mokkenland). Ook al voelt het hier steeds beter natuurlijk, mijn hart blijft in het Avondland. Hieronder een mooi liedje (een ‘liekie’) van Koos Kombuis, een Z-A artiest, en onze eigen Stef Bos die hier bijzonder bekend is. Het gaat over het dubbele thuis van Afrikaners.

Baie groete, goed gaan! GJ