You never sport alone

Hallo Nederland, hier Pretoria… weer een nieuw berichtje.

Sport is nogal belangrijk hier in Zuid-Afrika. Dat is nog ligt uitgedrukt. Sport is gigantisch hier. In het echt, maar ook op tv. Ik deel natuurlijk graag mee in de gekte. Met de jongens kunnen we dan mooi Champions League kijken of de Premier League. Iedere Zuid-Afrikaan heeft een favoriet team uit de Engelse competitie die men aanmoedigt. Waar die keuze dan weer op gebaseerd is is een raadsel; zoveel verschil moet er voor iemand hier toch niet zitten tussen Tottenham en Man Utd… Maarja, het is ieder geval wel leuk voor de sfeer. Ik kan het internationale voetbal dus goed volgen.

Zelf zijn we ook naar een paar wedstrijden geweest. Eerst al in Durban en later hier in Pretoria naar een wedstrijd van de Kaiser Chiefs. De Chiefs is de grootste club hier. Toch hebben ze hier te kampen met schaargevulde stations, al komt dat ook doordat er gespeeld wordt in WK stadions van 50 duizend man of meer.

Afgelopen weekend hebben we ons blikveld verbreid. Ik ben met de jongens naar een rugby wedstrijd geweest. Naast voetbal is er namelijk nog een nationale sport en dat is dus rugby (cricket komt op een derde plaats) . Het nationale team, de springboks, behoren tot de wereldtop. Rugby wordt hier in een competitie gespeeld samen met Nieuw Zeeland en Australië. De Pretoria Blue Bulls zijn regerend kampioen. Behoorlijk topteam dus. Foto’s van het spektakel zijn moeilijk te schieten, maar hieronder staan twee foto’s die het verschil tussen voetbal en rugby in Zuid-Afrika weergeven. Wie het ziet mag het zeggen…

Wie weet heeft u het al gezien, of vermoedde u het gewoon (slimme lezers): Voetbal is voor de zwarte bevolking, rugby voor de witte bevolking. Is het echt zo strikt? Ja, het is echt zo strikt. Zoek maar eens één uitzondering op de foto’s… (Laat ik hier maar meteen de mythe de wereld uit helpen dat Zuid-Afrika een land is waar alle kleuren met elkaar leven. Ze leven naast elkaar, dat is wat anders. Alleen op de vlag en in biercommercials zijn ze samen.) Er zijn trouwens wel blanke mensen die voetbal kijken of spelen. Het is echter wel een minderheid.

Anyway, wij naar de rugby toe. Mooie sfeer daar natuurlijk. Bijna uitverkocht huis. Dat betekent 51 duizend man in het WK stadion Loftus Versvelt. Gekkenhuis dus. Met cheerleaders en al (daar hebben we dan wel weer mooie foto’s van kunnen nemen haha). De wedstrijd beloofde op voorhand een kraker te worden. De opponent was namelijk Kaapstad, dat is in alles een concurrent. Hoewel het de finale van vorig seizoen was werd er kansloos verloren. Een kleine domper maar aangezien ik de regels niet helemaal doorheb maakt dat niet zo enorm veel uit.

Er wordt natuurlijk ook actief gesport hier. De universiteit heeft een sportcomplex waar je naar van wordt, zo groot is het. Wanneer we op het terrein zijn moeten we nog bijna een kwartier lopen voordat we bij de voetbalvelden zijn. Er is een ‘high performance centre’ waar Argentinië verbleef met het WK. Met mijn Europese instelling denk ik dan: ‘Beetje budget minder, en wat extra voor onderwijsfaciliteiten’, maar zo gaat dat hier niet. Er wordt gestreden in universiteitscompetities en dat gaat er dan behoorlijk fanatiek aan toe. De rugby wedstrijden van onze universiteit (bijnaam Tukkies) worden live uitgezonden op het sportkanaal. Er wordt ook gevoetbald. Dat is echter wat chaotisch. Na enkele weken half aanpappen met trainen werd ons verteld dat we niet in een team konden. Gelukkig spelen we (met acht uitwisselingsstudenten) nu voor onze residence Tuksdorp. Beetje trainen enzo dus. Ik zit zelfs bij de sportschool. Kijken of dat wat wordt… Met een beetje geluk zien jullie mij ietwat afgetraind terug!

Baie groete!   

Music was my first love..

Ik heb altijd al eens een muziekblog willen hebben, dus hierbij even een paar liedjes die wel interessant zijn.

Omdat internet hier is met een datalimiet is het hier nogal kostbaar om te downloaden of youtube te kijken. 

Ook mijn kapotte harde schijf helpt niet mee. Maar soms heb je muziek toch echt nodig. Dus heb ik stiekem het een en ander van Bruce Springsteen gedownload.

Oh, ik moet allereerst iedereen bedanken voor de geweldige muziek op de Ipod. Erg leuk en het is een legendarische lijst geworden!

Dan nu, de grote gigantische hit hier. Joery zou nu zeggen dat ‘hier’ achter het ‘boerewors gordyn’ betekent. Dat is de denkbeeldige muur om de Afrikaner (=blanke) cultuur.

Zuid-Afrika heeft namelijk zijn eigen Jan Smit heb ik het idee. Zijn naam is Kurt Darren en de hit is ‘Kaptein (Span die Seile)’. Het is behoorlijk catchy, zeker de tekst: ‘Kaptein span die seile / kaptein sy es myne / daar waar die zon opkomt / daar waar die horizon / wacht sy vur my’. Nu al een klassieker. 

Een aantal jaar geleden was er hier een heerlijke hit. Het was een hit in een groot deel in Afrika heb ik gehoord van onze Mozambique-connectie. Het liedje wordt nog regelmatig gedraaid op feestjes en doet het dan goed. Het heet trouwens Malaika met ‘Destiny’.  De tekst, zodat een ieder van jullie meteen kan meezingen: ‘You were in, you are in my dreams / The soul and the air that I breathe / My heart and the love that I need / And you are my destiny.’

En dan was er vorige week zaterdag nog een mooi optreden op de square hier. Dat is een uitgaansplein hier driehonderd meter vandaan. Het optreden was van Goldfish, een dj/jazz/muziekanten duo uit Kaapstad. Het dak ging eraf zoals te zien is op de video.

Dat was het even voor deze muziekblog. More to come later. Als jullie nog tips hebben vanuit het Nederlandse, mail me even hè.

Hey teacher, leave the kids alone!

Een nieuwe week, een nieuw avontuur.

Gisteren (vrijdag) zijn we voor de tweede keer naar Mamelodi geweest. Dat is een township op ongeveer twintig minuten rijden vanaf Pretoria. Even een korte geschiedenisles. Townships zijn opgericht onder de apartheidspolitiek om de zwarte bevolking te herplaatsen buiten de steden. Een stad als Pretoria was dus alleen voor blanke mensen. De zwarte bevolking kon alleen komen werken met een vergunning en dan ’s avonds weer terug richting het township. Dat klinkt op zich al vreemd. Het wordt nog vreemder als je je realiseert dat het allemaal vrij recent is ingesteld. Zo is Mamelodi in 1947 opgericht en groot geworden in de jaren ’50, een tijd waarin wij in NL bezig waren met een sociaal stelsel en opbouw. Bizar is natuurlijk dat het minder dan twintig jaar geleden pas is afgeschaft (tussen 1991 en 1994). Dat is eigenlijk best recent. Ga maar na, Van Gaal was toen al trainer van Ajax…

Anyway, wat doen wij in Mamelodi? Dat heeft enige uitleg nodig. De ‘ouders’ in onze residence Tuksdorp, Helen en Edwin Smith, zijn beiden nogal sociaal betrokken. Zo is Edwin Smith (een zwarte man van rond de vijftig) in exile (verbannen) geweest uit Zuid-Afrika eind jaren ’80 en begin jaren ’90. Dat gebeurde toen met politieke tegenstanders. Hij heeft toen in Engeland en Amerika gestudeerd, natuurlijk betrokken geweest bij protesten, en later teruggekeerd om hier hoofd van de campus van de universiteit te worden in Mamelodi. Hij is dus de decaan op de afdeling van de universiteit in Mamelodi. Hellen Smith is zijn Engelse vrouw. Zij werkt voor een organisatie die educatie regelt in het township.

Nu werd ons op de welkomsbraai begin februari gevraagd of wij wilden helpen op scholen in Mamelodi. Dat doen ze al enkele jaren met uitwisselingsstudenten omdat ze vinden dat je niet een half jaar in Zuid-Afrika kan zijn en dan alleen maar het ‘luxe’ leven aan de universiteit en Pretoria zien. We werden dus sterk aangemoedigd om te helpen. En eigenlijk is dat ook wel leuk. Nu gaan de meesten van ons op dinsdag of vrijdagmiddag naar het township. Ik zit in de vrijdagmiddaggroep.

De eerste keer was natuurlijk best spannend. De organisatie gaat op z’n Zuid-Afrikaans, wat betekent dat er niet echt duidelijkheid is wat er precies gaat gebeuren. We werden dus opgehaald door een busje. Vervolgens reden we de stad uit om Mamelodi binnen te gaan. Nu is het niet zo dat het alleen maar een sloppenwijk is. Over het algemeen is het natuurlijk heel erg arm. Er wonen ongeveer een miljoen mensen in Mamelodi. Een deel van de huizen ziet er relatief goed uit maar de andere kant van de hoofdweg is een gigantische sloppenwijk. Op de foto die snel is genomen vanuit de auto valt dat wel te zien. Dat zijn golfplaten hutjes waarbij men een paar stenen op het dak legt omdat het er anders vanaf waait. Het klinkt wat wrang, maar het deed ons een beetje denken aan de hutten die we vroeger gingen bouwen. Hoewel dat kan klinken als een foute grap is het natuurlijk gewoonweg ernstig want de mensen hier wonen erin met hele gezinnen.

Nou, wij dus op weg in het busje. Toen werden we gedropt bij een schooltje. De kinderen meteen enthousiast, juichen enzo. Vervolgens gingen we een zaaltje binnen. Dat is de bibliotheek. We kregen dan een paar kinderen aangewezen. De kinderen zoeken boeken uit en dan gaan we in het Engels lezen. De kids doen het leeswerk, wij verbeteren de uitspraak waar kan. Ze zijn dat lezen natuurlijk wel snel zat, dus daarna gaan we puzzelen, tekenen of beetje praten. Zo had ik vorige week een prachtige tekening gemaakt van de ‘gruffalo’, een eng beest uit een van die kinderboeken die we hadden gelezen.

Gister heb ik vooral gepuzzeld met Given (prachtige naam toch, het betekend ‘gegeven’ in het Engels) en Steve. De kids zijn allemaal tussen de 10 en de 13 jaar oud. De avond ervoor hadden we een verjaardagsfeest gehad, dus de meesten van ons zaten daar in die bibliotheek te zweten met een bonkend hoofd, maar het was toch erg leuk. Veel energie altijd met die kids, na twee uur ben je al kapot…

Dat is dus onze bijdrage aan Zuid-Afrika. Het is eigenlijk ook gewoon leuk om te doen, zoals de foto’s wel laten zien.

Baie Groete 

I've been through the prairie/mountains on a horse with a name

Hallo Nederland, hier Pretoria.

Ditmaal beginnen we met een mooie foto. En dan zie ik jullie denken: ‘Dat lijkt op Amerika’. Dat doet het ook. Wij zijn vorig weekend naar de prairie en de bergen geweest in de provincie Free State. Uitgestrekte velden, geen stad te zien. Het erg kleine plaatsje Clarens vormde onze thuisbasis voor twee nachten. Clarens ligt op ongeveer vier uur rijden van hier, maar dan zit je in een totaal ander landschap. Tussen de bergen waan je je in de Pyreneeën. Helemaal omdat Clarens schattige huisjes heeft, kleine winkeltjes en geen hekken of beveiliging.  

De trip was georganiseerd door ons residence, Tuksdorp. Het hoofd en zijn vrouw (Edwin en Helen Smith) doen dit elk jaar met de uitwisselingsstudenten. Zaterdagochtend vroeg, om zeven uur, ging mijn helft van de groep te paard. Voor de duidelijkheid, ik heb dus nog nooit op een paard of pony gezeten, en met mij de meesten. In Nederland zou je dan een uitgebreide instructie krijgen en eerst wat rijden in de bak. Niet in Zuid-Afrika. Gelukkig waren de paarden niet al te groot, maar toch… Ik kan toch stellen dat mijn paard Dinand en ik een goed koppel vormden. We gingen meteen de bergen in rijden onder leiding van twee gidsen. Nog maar amper aan het zadel gewend vertelde de gids dat de voorste gids wat ging versnellen. Wie durfde kon mee in draf, de aanwijzingen voor de paarden wisten we wel. De gids sprintte weg en mijn paard erachteraan. Ging perfect moet ik zeggen. Eerst in draf maar omdat dat niet echt plezierig voelt daarna in galop. Ik vond mezelf terug in de kopgroep met de twee ervaren paardrijders van de groep. Daarna nog een paar keer flink gesprint met dat paard. Ik heb dus eindelijk een talent gevonden, nu nog een paard. Paardrijden, makkie.

Daarna hebben we een bergwandeling gemaakt in het Golden Gate National Park. Al klinkt het woord hike natuurlijk beter. Mooi uitzicht en wat mooie pics gemaakt.

Bij terugkomst was er een bierconferentie gaande op het centrale pleintje in Clarens. Als vaste klant van de Pintelier kon ik mijn ogen maar moeilijk geloven. 22 Microbrouwerijen uit heel Zuid-Afrika presenteerden meer dan 50 verschillende bieren. Het was dan ook de grootste bierbijeenkomst voor microbrouwerijen ooit in Zuid-Afrika, al was de klein en gezellig. Voor 75 Rand (7,50euro) kon je overal een beetje proeven. Dus ben ik met mijn Singaporaanse vriend Raymond op verkenning gegaan. Uitkomst: Er wordt vooral gebrouwen in de Engelse traditie (ale, pale ale, etc) maar er zijn ook goede Belgische (tripel, dubbel) en Duitse bieren. Allemaal gebrouwen door kleine bedrijfjes. Een echtpaar van 60+ ging er met de juryprijs vandoor. Terechte winnaar.

Geen week compleet zonder braai, dus ook in Clarens hebben we de barbecue aangestoken. Gevolgd door een gezellig kampvuur.

De volgende ochtend gingen we white water raften. Dat is met een opblaasbootje over een wilde rivier. Erg spannend natuurlijk, al waren er genoeg momenten van rustig dobberen. Ik heb ook nog een stroomversnelling zwemend door te komen. Dat was nogal intensief want je wordt helemaal ondergezogen door de stromen en je kunt er niks tegen doen. Slechts voor een enkeling weggelegd omdat een meisje van onze groep bijna verdronken was. Ze kwam in de onderstroom, kwam een tijdje niet meer boven. Iedereen (gidsen en leiders) in paniek. Gelukkig kwam ze op het eind van de versnelling weer boven maar wel met kapotte knieën en ellebogen. Daarna was het afgelopen met de pret. Gelukkig wist ik nog wel de golven de baas te zijn.

Later op die zondag zijn we weer teruggegaan naar het rustieke Tuksdorp, en dat was mijn avontuurlijke weekend in Clarens. Een groot succes dus.

met pim en ray

Baaie Groete!

ps. eerlijkheid gebied te zeggen dat niet alle foto's van mezelf zijn. Als echte amateurfotografen wisselen we wat uit. dus ook copyright paul en raymond.

Say my name, say my name

Even een klein berichtje, gewoon wat grappigs.

Mijn naam, zo gewoon voor mezelf (en de meeste lezers?), blijkt soms nogal een probleem te zijn. Hier dus een paar varianten.

GJ: de bekende variant. Omdat Engels onder de exchange students het meest gebruikelijk is, begint dit toch de voornaamste naam te worden. Het dient dus op z'n Engels uitgesproken te worden. Vooral de Amerikanen / Canadees hebben deze naam erin gebracht en nu noemt heel Tuksdorp me zo. Dan denk je dat het probleem is opgelost... Maar, GJ is een hoogst opmerkelijke combinatie die weinigen nog eerder gehoord hebben. Bij een eerste ontmoeting eindigd het al vaak in TJ of BJ.. tsja, sommige mensen leren het nooit.

Gert: Dit is een naam die de Afrikanen wel ligt. Afrikanen zijn dus de blanke bevolking. Hun taal heeft een 'G' die mogelijk nog harder is dan de Nederlandse G, dus het klinkt lekker. Probleem is echter de tweede naam, Jan. Dubbele namen ben ik hier nog niet tegengekomen. Het blijft dus vaak bij Gert. Ik weet dat ook sommige jongens in Staphorst en Groningen dat laatste deel te verwaarlozen vonden. Jan vervalt dus. Ook heb ik gezien dat Jan als Van werd gezien, als het eerste gedeelte van de achternaam dus. Ook erg leuk. Gert wordt ik genoemd door de head of residence hier en op de universiteit (op onze faculteit/ afdeling en in de lessen).

Gert Jan: Eerlijkheid gebied te zeggen dat een enkeling het goed onder de knie krijgt. Voor de Nederlanders is het geen probleem en ook voor mijn prof waar ik mee werk, Amanda, is het vrij makkelijk.

Gerlof (Jan): Grote verwarring, op de officiele papieren staat geen Gert... Gelukkig, nu alle administratie achter de rug is, is Gerlof ook passé. Al hoopten mijn huisgenoten hier bij het zien van mijn naam op een Rus, dat zou toch wat exotischer zijn geweest dan een Nederlanders. Can't help it guys.

Zolang het beestje maar een naam heeft.
Het wordt nu wel een beetje narcistisch na in elke regel mijn naam meerdere keren genoemd te hebben.
Gewoon grappig.


Binnenkort meer over mijn spectaculaire weekend in de bergen rond Clarens (Free State). Te voet, te paard en te water. Ik ben nog in afwachting van wat foto's...