Keep on rockin' in the free world!

Het duurt even, maar nu dan toch een berichtje uit Pretoria, Jakaranda-stad, snor-city..

Vandaag even rustig dagje. Er zijn namelijk (lokale) verkiezingen in het hele land. Hectisch normaal gesproken in Nederland maar hier hebben ze daar wat op gevonden. Ze maken er gewoon een vrije dag van. Een public holiday. Gewoon alles dicht, scholen, universiteit, bibliotheek en de sportschool (kroegen blijven gewoon open, geen reden tot paniek).

Nu moet ik zeggen dat ze hier behoorlijk vrijgevig zijn met het uitroepen van feestdagen. Een klein lijstje van de feestdagen die ik de afgelopen vier maanden voorbij heb zien komen, naast het 'normale' pasen:
- Human rights day
- Freedom day
- Family day
- Workers day (dit was 1 mei, de dag van de arbeid. Helaas viel het dit jaar op een zondag. Omdat de zondag al een vrije dag is werd de daaropvolgende maandag uitgeroepen tot vrije dag).

Een mooi rijtje dus. Mocht de stress de komende maand teveel worden dan is er gelukkig volgende maand nog Youth Day op 16 juni.
Het is het vermelden waard dat elke public holiday dus een vrije dag is hier. Iets meer dus als in Nederland. Maar ik moet zeggen dat het wel bevalt, lekker rustig. Al lijken ze de feestdagen niet echt te vieren hier, in ieder geval niet in het publieke. Ach, in Zuid-Afrika maken we ons niet zo snel druk. Ik zou nog zo graag de stereotypen hier onderuit halen, maar dat zit er vandaag niet in. Het weer is gewoon te lekker om elke dag te werken (boem , weer een stereotype).. De winter komt hier ongeveer op.. Koud 's nachts (7/8graden), lekker overdag (22graden; zonnetje strak blauwe lucht). Hopen dat het nog een maandje zo blijft.

Maar goed, tijd voor wat inhoudelijke politiek. Ik probeer op dit blog toch een beeld (mijn beeld) te geven van Zuid-Afrika, dus een beetje politiek past wel.

De eerste les hierbij is dat in dit land politiek geen spel is, het gaat om hele reele dingen.* Het is een land waar dingen gebeuren, een land in opbouw, waar men er iedereen bij probeert te betrekken.
Waarschijnlijk kennen we allemaal wel de leidende partij van hier, namelijk de ANC (African National Congress). De partij werd verboden in 1961 en de leiders zoals Mandela, Oliver Tambo en Walter Sisulu werden opgepakt of verbannen. De militaire flank van de partij ging door als een opstandelingen onder de apartheid. Met bomaanslagen en opstanden in wijken. In 1990 werd het verbod opgeheven en werd de partij met de verkiezingen in 1994 de grootste met Mandela als president. Het is wel interessant te vermelden dat het gedachtegoed behoorlijk sociaal is, dicht tegen het communisme aan. Waarschijnlijk heeft Amerika daarom de apartheidsregering zo lang een hand boven het hoofd gehouden, in hun angst voor uitbreiding van het communisme in de jaren 70/80.

Anyway, de ANC is dus nog steeds en met overmacht de grootste partij. Het land verkeerd dan ook haast in een soort van één partij-systeem waarbij het weinig te vrezen heeft van andere partijen. Omdat de ANC zoveel gedaan heeft voor de zwarte bevolking (de overgrote meerderheid) voelen velen zich verplicht op hun te stemmen uit dankbaarheid ongeveer. Het heeft de mensen rechten gegeven, de ANC heeft ze 'bevrijd'. Maar dit is natuurlijk niet hoe democratie werkt. De partij dient afgerekend te worden op wat zij doet voor het land.

De laatste jaren, en in het bijzonder met de lokale verkiezingen van vandaag, lijkt de macht een beetje af te brokkelen. De partij lijkt niet echt te leveren. Infrastructuur lijkt hier eerder achteruit dan vooruit te gaan.. En dan is er de corruptie, och de corruptie.. Een mooi artikel in de Sunday Times (engelse kwaliteitskrant) beschrijft de verspreiding van 'tenderitis', een besmettelijke 'ziekte' waarbij mensen rijk worden, zich volvreten en baantjes gunnen aan vrienden/familie/kennissen:

A whole generation of politicians has grown fat from the disease, which involves awarding lucrative contracts to friends, colleagues, fellow party members and family — regardless of their ability to do the job.

Eeuwig zonde van zo'n historisch belangrijke partij. De huidige president Jacob Zuma is er ook een prachtig geval van. Onder de vorige president Mbeki ontslagen vanwege corruptie maar nu weer gewoon aan de macht. Ondertussen even een zaak wegens een vermeende verkrachting aan de broek; Berlusconi is er peanuts bij. Desbetreffende vrouw heeft overigens asiel in Nederland gekregen omdat ze bedreigd werd na het indienen van de klacht. Zuma houdt trouwens wel van de vrouwen; hij heeft er vijf, terwijl er nog twee verloofden op het lijstje staan om getrouwd te worden. Daaruit zijn al 20 kinderen geboren. Daarnaast heeft Zuma nog een aandenken aan het WK in de vorm van een buitenechtelijk kind met de dochter van de voorzitter van de nationale voetbalbond. Mooi clubje dus. De man creert zijn eigen electoraat. Praktische tip van Zuma: na de daad een douche voorkomt HIV infectie. (dit klinkt natuurlijk wel grappig maar het wordt ernstig als je je bedenkt dat deze man een land leidt waar 15% van de bevolking HIV heeft...) 

Neemt niet weg dat Zuma razend populair is bij de bevolking. Het is gewoon een gezellig man, een man van het volk. Dit komt ook omdat Zuma een Zulu is (de grootste stam van de zwarte bevolking) terwijl Mandela en diens opvolger Mbeki afkomstig zijn van de Xhosa. Tussen de volken wordt de laatste groep een beetje gezien als een soort 'elite', terwijl de Zulu meer het echte volk is. Lang leve de democratie want Zuma blijft onverminderd populair.

Niet helemaal onverminderd want zijn partij verliest wel langzaam wat draagvlak. Dit vanwege het simpele feit dat de corruptie ervoor zorgt dat de zaken niet goed geregeld worden. Het creeert een gat voor andere, nieuwe partijen om in te springen. Er zijn wat kleinere (blanke) partijen die hier lokaal in het conservatieve Pretoria nog hun plaats proberen te behouden maar de grootste opponent van de ANC is de Democratic Allience (DA). Opgericht in 2000 uit een verzameling van legale anti-apartheids partijen is de DA nu de opkomende partij. Dat doen ze vooral door eenheid uit te stralen. Waar de ANC natuurlijk in essentie een zwarte partij is, probeert de DA ze eigenlijk te pakken op hun eigen ideologie, namelijk 'the rainbow nation' waarin iedereen (alle rassen) meedoet. Daarnaast is het een partij die hevig steunt op vrouwen. De leider is Helen Zille, voormalig burgermeester van Kaapstad waarvoor ze de prijs 'world mayor of the year' kreeg van de BBC. In 2009 is haar partij de grootste geworden in de Kaap provincie, wat samen met het Gauteng hier tot de belangrijkste provincies behoort. De DA is een sociaal liberale partij, ik denk een beetje te vergelijken met D66 in Nederland.

De verwachting voor vandaag is dat de DA in ieder geval terrein gaat winnen, maar nog niet duidelijk is hoeveel. Met name in Pretoria, of eigenlijk ' the city of Tshwame' zoals de grootstedelijke gemeente heet waar Pretoria in ligt, is de uitslag interessant omdat hier zowel veel Zulu bevolking is alswel een grote conservatieve Afrikaner gemeenschap. Uitersten dus. Hoewel ik niet kan stemmen laat ik hier toch mijn stem horen omdat ik wel een beetje geef om dit land, en deze stad.

De eigen ervaring vandaag: je zou verwachten dat het een vrije dag is omdat de mensen lang moeten wachten bij het stembureau maar dat bleek niet zo te zijn. Niet echt een wachtrij, het is allemaal vrij rustig. Die vrije dag is dus gewoon echt een vrije dag, ook voor degene die wel kunnen stemmen.

Dit keer dus een beetje politiek verhaaltje. Maarja, het is mijn blog en iedereen die dit leest weet vast wel dat ik gevoelig ben voor politieke discussies... Het is dus mijn plicht om hier iets over te schrijven nu. Volgende keer wel weer iets leuks, iets exotisch, met veel plaatjes en minder tekst, haha.

Voor nu: baie groete, goed gaan! Alle liefs uit Pretoria


 

* btw, ik las over Rouvoets afscheid van de kamer waarbij Gerdie Verbeet hem prees omdat hij geen ' politiek dier'  was. Politiek is bij hem geen 'spel' maar een plek waar het echt ergens om gaat. Lijkt me een goede les voor debatclubjes en die politici met prachtige woorden.  

City of Blinding Lights: van Gauteng tot die Kaap.

Hallo Holland, hier Pretoria.

[dit wordt een lang verhaal met veel foto's.. misschien opdelen, elke dag een stukje lezen voor het slapen kan helpen de week door te komen..]

The city of blinding lights is een prachtig nummer van U2. Het gaat eigenlijk over New York en het was dan ook de titel van ons blog in Amerika (met Party Mussche en Rob). Welnu, ik kan vertellen dat Kaapstad zich (bijna) kan meten met New York.. Ja echt.

Afgelopen week was het hier vakansie dus ons ging naar die Kaap. Samen met Raymond uit Singapore (echte naam Moh Wei-Qun). Het hele huis stroomde leeg. Gehuurde auto's en vliegtuigen vetrokken naar Mozambique, Botswana, Namibie en Kaapstad. Wij namen de bus, dat is weer eens wat anders en zo zie je nog een keer wat van het land. Hoewel ik mezelf ooit na een 24uur-durende rit naar Rimini nooit meer in een lange afstandsbus te laten vervoeren, kreeg Raymond me toch zover. Mede omdat de vliegtuigen op het laatste moment volgeboekt leken. Voorbereid voor het slechtste bleek het een geweldige zet. Je kon heerlijk slapen in speciale stoelen, er werd regelmatig gestopt en er waren zelfs stewardessen aan boord. Kwaliteit dus. Een mooie zonsopkomst in de morgen toen we door de Karoo reden, een semi-woestijn waarin je uren en uren rijdt. Eindeloze rechte wegen en zo nu en dan een tankstation; het doet haast Amerikaans aan. We zijn zelfs nog gestopt in Beaufort-Wes, maar zo beautiful was dat niet. Eerder verlaten.

Enfin, aangekomen na een reis van 21 uur, plus 2,5uur vertraging omdat de bus niet op kwam dagen (het blijft Zuid-Afrika), werden we verwelkomd door het mooie Kaapstad. Het is een gigantische stad dat gekrult ligt tussen de bergen. We verbleven in een gasthuis dat deel uitmaakte van een non-profit organisatie. 'Responsible tourism'  noemen ze dat. Zo doen ze wat goeds met het geld van toeristen, zoals wij. Eigenlijk was het gewoon een goede plek voor niet teveel geld.. 's Avonds naar het 'V&A Waterfront'  gegaan. Dat is de oude haven dat nu is omgebouwd tot een soort uitgaansgebied voor de hele familie. Erg leuk, lekker eten.

De volgende dag werden we getrakteerd op een echt stukje Kaapstad-experience: slecht weer. Omdat de stad tussen de zee en de bergen ligt, is het weer er verraderlijk. De voorspellingen waren niet zo slecht, maar zondag was gewoon een regenachtige dag. Met een mediterraans klimaat zijn de winters vooral erg nat, en dat hebben we ondervonden. Toch wat rondgetourd door de stad, dingen (tickets) gereseveerd etc. Op de foto is Kasteel De Goede Hoop. Hoewel het eigenlijk een fort is. Gebouwd door ons Hollanders. Hoewel de kaap werd ontdekt door Bartholomeus Diaz zijn het vooral ons Neerlanders die er een stempel op hebben gedrukt. Hoewel het centrum vooral Engelstalig is (een echte metropool) zijn alle wijken eromheen erg Afrikaans qua taal. Het is iets minder zwart en wit in Kaapstad en meer 'colored people' (dat mag je hier gewoon zeggen hoor). Opvallend is dat deze 'colored people' ook vaak Afrikaans spreken, al is het dialect soms moeilijk te verstaan. In tegenstelling wat veel mensen denken is Afrikaans niet een soort geconserveerd Nederlands uit de 17e eeuw, maar eigenlijk een taal van bedienden en knechten die het overnamen van hun heren. Dat dialect kwam later pas terug bij de blanke bevolking en werd de officiele taal.
[Afgelopen woensdag 27 april verscheen een reactie van de Afrikaanse Mullisch, Breyten Breytenbach in NRC Handelsblad als reactie op een collumn van Martin Bosma (PVV) die pleitte voor bescherming van dit 'Nederlands', dit terzijde]

Een van de dingen die Raymond en ik probeerden te regelen op die regenachtige zondag was een auto. Dat bleek een moeilijke opgave. Met de feestdagen gaande (pasen) bleken alle auto's in de stad verhuurd te zijn. Hadden we eindelijk een gevonden, bleek de volgende ochtend dat rijbewijs en creditcard van dezelfde persoon moesten zijn, en dat hadden we niet. Toen op het laatste moment via internet een adresje gevonden in een buitenwijk. Een man kwam ons ophalen bij een winkelcentrum. Onderweg stopten we nog even bij een printwinkel om een cartridge te halen voor de printer. De man claimde dat hij een vloot van 70 auto's had, maar daar geloven we niks van. Bij zijn huis aangekomen typte hij namelijk ter plekke een formuliertje die getekend diende te worden. We konden cash betalen en kregen zo een prachtige Mazda mee. Een inmiddels klassieke Mazda omdat hij 20 jaar oud was. Hier en daar wat deuken en de deur aan bestuurderskant kon alleen geopend worden van binnenuit. Raymond op Facebook: "With 100% natural ventilation, driver's door that cant be opened, human GPS, silent radio but musical wiper and have to triple-clutch to engage the 1st 2 gears.."  Hieronder poseert hij trots met onze gouden koets.

Wij maandag op pad, met de auto. We hebben toen een tour gedaan naar Kaap de Goede Hoop. Dat is het zuidelijkste puntje op de Kaap. Niet van heel Afrika trouwens, daar kwamen ze pas later achter. Prachtige kust en idyllische plaatsjes, zoals Simon's Town hieronder. Ook waren er pinguins, die niet echt bang waren voor mensen.

Aangekomen hebben we wat foto's gemaakt. Behoorlijk wat toeristen daar, maar dat kun je verwachten met zo'n uitzicht. Er staat een vuurtoren en een richtingaanwijzer voor steden over de hele wereld. Singapore stond erop, Ray blij, Groningen ontbrak. Amsterdam zelfs ook.

Het was een geweldige rit, vlak langs de kust. We hebben ongeveer 200 kilometer afgelegd. Zo vlak langs de rotsen en bergen doe je daar wel een dag over.

 

Met zonsondergang reden we langs een klif. Echt meters van het rafijn en de zee af. De weg heet Chapman's Peak Drive en ik heb me laten vertellen dat er nogal wat autoreclames worden opgenomen. Dat is te begrijpen.

Ons laatste punt van de tour was in Kaapstad. Na wat zoeken kwamen we terecht op Signal Hill, een heuvel vlak voor de bergen van de stad. Prachtig uitzicht. The city of blinding lights. Oneindig ver lichtjes en wegen te zien.

Op dinsdag hadden we nog steeds de geweldige Mazda. Gecultiveerde mensen die wij zijn konden we de wijnlanden (winelands) natuurlijk niet laten schieten. Voor een dag heb ik mijn biervoorkeur vervangen door wijn. Op weg naar Stellenbosch zijn we langs een oud landgoed gereden waar ze wijn maken genaamd Vergelegen. Natuurlijk wijn proeven. Dan komt er iemand vertellen hoe die wijn gemaakt is en waar het naar smaakt. De beschrijvingen klopten helemaal, ik knikte gewoon mee.
Stellenbosch zelf is trouwens niet alleen bekend van de wijn maar ook van de universiteit. Dat begrijp ik wel; het is er heel comfortabel leven. Je zou niet zeggen dat je in Afrika bent. Kleine straatjes, terrasjes en boekenwinkels geven het een haast Europees gevoel.

De volgende dag zonder de Mazda maar met de boot naar Robbeneiland geweest. Het eiland is vanaf de kolonisering gebruikt als gevangenis of melaatseneiland maar is vooral bekend van Nelson Mandela en de andere politieke gevangenen. Tot 27 april 1991 (wij waren er dus precies 20 jaar later) werd het gebruikt om politieke tegenstanders hardhandig op te sluiten en te isoleren. Je zou verwachten dat er een soort historische beschrijving/ museum daar is maar eigenlijk is er niet zo heel veel meer van over. De eerste gids, een geschiedenis promovendus, hield een imposant betoog over hoe apartheid en racisme eigenlijk in de mens zit en hoe we het tegen kunnen gaan. Wij toeristen moesten zowaar nog een beetje nadenken.
Het tweede deel (het programma is vastgelegd, er zijn per dag drie groepen die naar robbeneiland gaan) was misschien nog indrukwekkender. We kregen een rondleiding van een ex-gevangene die vertelde over de gevangenis. Opvallend is dat 'reconsiliation' (verbroederen, vergiffenis) centraal staat. Dat is natuurlijk belangrijk omdat de verschillende bevolkingsgroepen ondanks het gruwelijke verleden met elkaar verder moeten.

Op de vrijdag, de dag voor ons vertrek (we naderen het einde van dit verhaal), zijn we dan alsnog de tafelberg opgegaan. De trip was eerder afgelast vanwege slecht weer. Bij slecht weer is de berg omringt met wolken en zie je geen hand voor ogen. Het heet trouwens de tafelberg omdat het helemaal plat is bovenop en de wolken vormen een natuurlijk tafellaken.
Bikkels als we zijn hebben we bergop de kabellift vermeden en zijn we te voet de berg gaan beklimmen. In een straf tempo waar Raymond soms moeite mee had kwamen we in iets meer dan anderhalf uur boven. Het lopen was veelal door de wolken. Eenmaal bovengekomen konden we pas genieten van het uitzicht toen we ons boven de wolken bevonden. Op de achtergrond van de tweede foto is een beetje het uitzich op de stad te zien. We gingen wel met de kabelbaan naar beneden. Dat leverde de laatste foto op.

Op onze laatste avond nog maar even de stad verkend. Het uitgaansgebied op het bekende Long Street ditmaal. In voor Zuid-Afrikaanse begrippen oude mooie gebouwen allerlei kroegen en dansgelegenheden in een lange straat. Erg sfeervol. Links in de foto werkt Raymond nog even zijn biertje naar binnen. Dat zeg ik, erg gezellig.

En toen was het voorbij. Volgende ochtend met het vliegtuig terug. De reistijd is dan 19,5uur korter dan met de bus... Gemak dient de mens. Een of andere budget airlines (geen beenruimte) met families met huilende kinderen overal: langer dan 1,5 uur had ik het ook niet uitgehouden in de lucht. Maakt niet uit, we waren terug, thuis (Tuksdorp) na een fantastische week.

Kaapstad is een wonderlijke stad (en omgeving)!

Nu zijn jullie wel moe van het lezen. Volgende keer iets korts en snel.

Baie groete, goed gaan!