Welcome to the jungle

Hallo Holland, hier Pretoria.

We zijn een week verder en ik ben al enigszins gewend geraakt aan het gebouw, of de barakken zoals wij het soms wel eens zelf noemen. Natuurlijk is het allemaal niet zo erg maar we zijn allemaal verwende westerlingen. Dus voorlopig nog geen internet, geen tv, geen muziek en geen krant. Dat is natuurlijk even wennen voor mensen die normaal gesproken altijd ‘connected’ zijn.  Aan de andere kant: geen kakkerlakken of ander ongedierte. Alleen de dagelijkse muggenbeten, al valt dat nog wel mee. Dat heb je in een Nederlandse zomer ook maar omdat ik hoorde dat het ijs bij jullie al op de sloten ligt, kunnen jullie je vast weinig voorstellen van de dikke dertig graden dat het kwik hier in de middag bereikt.

Over dat weer gesproken. Het is hier dus zomer. De volgende maand is het ook nog zomer. Het is dan behoorlijk warm. Toch lopen de dagen iets anders. Het wordt hier licht vanaf vijf uur. Dan komt de boel langzaam op gang. De colleges (die overigens pas op 14 februari aanvangen) beginnen dan ook al om half acht ’s ochtends. Op een introductiedag, zoals wij die gehad hebben toen men ons de stad liet zien, vertrekt de bus dan ook al rond deze  tijd. Alles sluit hier dan ook eerder. Banken sluiten vaak om half drie en de universiteit momenteel om vier uur. Je kunt daar toch redelijk vlot aan wennen. De afgelopen week ben ik zelfs eerder opgestaan om te gaan hardlopen of zwemmen. Een verschil is wel dat het hier niet lang licht blijft. Vanaf zeven uur is het ongeveer donker. De spiegel met Nederland is dat hier nu de dagen korter zullen worden en bij jullie langer. Maar ik zit er nog maar een week, dus daar kan ik nog weinig over zeggen.

Ik kan wel zeggen dat het hier goed vertoeven is. Omdat er nog weinig te doen is voelt het een beetje als een vakantie. Ik ga nog dagelijks naar de universiteit maar mijn huisgenoten hangen een beetje rond. Omdat de voorzieningen in de keuken minimalistisch te noemen zijn (er zijn wel pannen maar de meesten hebben geen handvaten) gaan we redelijk vaak ergens wat eten. Dat kan vrij goedkoop, voor onder de vijf euro.

De universiteit is gigantisch te noemen. 53 duizend studenten. Aan de ene kant zijn er hele theoretische dingen maar omdat men hier geen echte scheiding kent tussen mbo/hbo/universiteit kun je ook vakken volgen als schilderen en computercursussen. De meeste opleidingen zijn gelegen op de campus. Dat is een groot complex met een eigen winkelcentrumpje en veel eetgelegenheden. De bibliotheek laat nog iets te wensen over maar vergelijken heeft geen zin.

Vrijwel dagelijks loop ik langs de registratieafdeling omdat dit nog steeds niet rond is. Meestal voert de mevrouw achter de balie een nummer in in de computer, kijkt ze moeilijk, en zegt dan: “please come back tomorrow”. Dat is dus het ‘welcome to the  jungle’ waar de universiteitskrant over schreef deze week. Met 53 duizend studenten die deze weken ergens beginnen is het een beetje een chaos. Zo moet iedereen verplicht een van de twee zorgverzekeraars krijgen die ze hier aanbieden. Wij Nederlanders dus ook. We betalen dus dubbel.

Nu lijkt het alsof het alleen maar negatief is, maar dat is niet zo. Het land is natuurlijk ook erg mooi. Veel groener dan je zou verwachten. Soms regent het hier namelijk en dan regent het ook veel. Maar zoals ons is verteld: “In Africa we don’t curse the rain. For us it’s a blessing, so you should be thankful”. Meer mooie dingen hoop ik deze week te zien. Omdat er nog niet zo veel te doen valt hebben we met de jongens een trip gepland naar Durban. Dat is Zuid-Afrika’s stad aan de zee, met mooie stranden en surfers. De jongens betekend hier alle uitwisselingsstudenten. We zijn met zestien jongens en vijfentwintig meiden. De andere jongens wonen  onder ons, wat ons huis dus erg gezellig  maakt. Toen de meiden van onze trip hoorden wilden ze ook mee, dus nu hebben we een groep van over de twintig personen. Drie busjes worden geregeld en dan gaan we naar de kust. Zo kunnen we ook een beetje van de omgeving zien want normaal gesproken is voor ons het grootste probleem vervoer (je kunt niet zomaar overal op straat lopen).

Dit is een vrij lange blog, dat staat voor de vele nieuwe impressies. Zoals huisgenoot Paul (jawel, hier is ook een Paul, maar nog geen daan en wouter) zei: We zitten er nog maar een week maar het voelt als een maand.  Wanneer men totaal uit zijn natuurlijk omgeving is treed een soort vervreemding op waarin iemand teveel waarneemt voor het moment. Tijd vervalt dan en door een overvloed aan indrukken vervalt het normale tijdsperspectief (dit is eigenlijk allemaal Freud over het 'unheimliche' ). Nu gaan we dus maar settelen en de tijd oppakken (na Durban haha).  

Ik zou nog kunnen schrijven over het hartelijke welkom van mijn academische vrienden aan de visual arts department, maar dat hou ik voor een volgende keer.

Tot zover is het leven goed hier in het spiegelbeeld. De zon schijnt (hij gaat hier over het noorden ipv het zuiden) en we zitten er lekker bij. Een beetje wennen maar dat mag.