City of Blinding Lights: van Gauteng tot die Kaap.

Hallo Holland, hier Pretoria.

[dit wordt een lang verhaal met veel foto's.. misschien opdelen, elke dag een stukje lezen voor het slapen kan helpen de week door te komen..]

The city of blinding lights is een prachtig nummer van U2. Het gaat eigenlijk over New York en het was dan ook de titel van ons blog in Amerika (met Party Mussche en Rob). Welnu, ik kan vertellen dat Kaapstad zich (bijna) kan meten met New York.. Ja echt.

Afgelopen week was het hier vakansie dus ons ging naar die Kaap. Samen met Raymond uit Singapore (echte naam Moh Wei-Qun). Het hele huis stroomde leeg. Gehuurde auto's en vliegtuigen vetrokken naar Mozambique, Botswana, Namibie en Kaapstad. Wij namen de bus, dat is weer eens wat anders en zo zie je nog een keer wat van het land. Hoewel ik mezelf ooit na een 24uur-durende rit naar Rimini nooit meer in een lange afstandsbus te laten vervoeren, kreeg Raymond me toch zover. Mede omdat de vliegtuigen op het laatste moment volgeboekt leken. Voorbereid voor het slechtste bleek het een geweldige zet. Je kon heerlijk slapen in speciale stoelen, er werd regelmatig gestopt en er waren zelfs stewardessen aan boord. Kwaliteit dus. Een mooie zonsopkomst in de morgen toen we door de Karoo reden, een semi-woestijn waarin je uren en uren rijdt. Eindeloze rechte wegen en zo nu en dan een tankstation; het doet haast Amerikaans aan. We zijn zelfs nog gestopt in Beaufort-Wes, maar zo beautiful was dat niet. Eerder verlaten.

Enfin, aangekomen na een reis van 21 uur, plus 2,5uur vertraging omdat de bus niet op kwam dagen (het blijft Zuid-Afrika), werden we verwelkomd door het mooie Kaapstad. Het is een gigantische stad dat gekrult ligt tussen de bergen. We verbleven in een gasthuis dat deel uitmaakte van een non-profit organisatie. 'Responsible tourism'  noemen ze dat. Zo doen ze wat goeds met het geld van toeristen, zoals wij. Eigenlijk was het gewoon een goede plek voor niet teveel geld.. 's Avonds naar het 'V&A Waterfront'  gegaan. Dat is de oude haven dat nu is omgebouwd tot een soort uitgaansgebied voor de hele familie. Erg leuk, lekker eten.

De volgende dag werden we getrakteerd op een echt stukje Kaapstad-experience: slecht weer. Omdat de stad tussen de zee en de bergen ligt, is het weer er verraderlijk. De voorspellingen waren niet zo slecht, maar zondag was gewoon een regenachtige dag. Met een mediterraans klimaat zijn de winters vooral erg nat, en dat hebben we ondervonden. Toch wat rondgetourd door de stad, dingen (tickets) gereseveerd etc. Op de foto is Kasteel De Goede Hoop. Hoewel het eigenlijk een fort is. Gebouwd door ons Hollanders. Hoewel de kaap werd ontdekt door Bartholomeus Diaz zijn het vooral ons Neerlanders die er een stempel op hebben gedrukt. Hoewel het centrum vooral Engelstalig is (een echte metropool) zijn alle wijken eromheen erg Afrikaans qua taal. Het is iets minder zwart en wit in Kaapstad en meer 'colored people' (dat mag je hier gewoon zeggen hoor). Opvallend is dat deze 'colored people' ook vaak Afrikaans spreken, al is het dialect soms moeilijk te verstaan. In tegenstelling wat veel mensen denken is Afrikaans niet een soort geconserveerd Nederlands uit de 17e eeuw, maar eigenlijk een taal van bedienden en knechten die het overnamen van hun heren. Dat dialect kwam later pas terug bij de blanke bevolking en werd de officiele taal.
[Afgelopen woensdag 27 april verscheen een reactie van de Afrikaanse Mullisch, Breyten Breytenbach in NRC Handelsblad als reactie op een collumn van Martin Bosma (PVV) die pleitte voor bescherming van dit 'Nederlands', dit terzijde]

Een van de dingen die Raymond en ik probeerden te regelen op die regenachtige zondag was een auto. Dat bleek een moeilijke opgave. Met de feestdagen gaande (pasen) bleken alle auto's in de stad verhuurd te zijn. Hadden we eindelijk een gevonden, bleek de volgende ochtend dat rijbewijs en creditcard van dezelfde persoon moesten zijn, en dat hadden we niet. Toen op het laatste moment via internet een adresje gevonden in een buitenwijk. Een man kwam ons ophalen bij een winkelcentrum. Onderweg stopten we nog even bij een printwinkel om een cartridge te halen voor de printer. De man claimde dat hij een vloot van 70 auto's had, maar daar geloven we niks van. Bij zijn huis aangekomen typte hij namelijk ter plekke een formuliertje die getekend diende te worden. We konden cash betalen en kregen zo een prachtige Mazda mee. Een inmiddels klassieke Mazda omdat hij 20 jaar oud was. Hier en daar wat deuken en de deur aan bestuurderskant kon alleen geopend worden van binnenuit. Raymond op Facebook: "With 100% natural ventilation, driver's door that cant be opened, human GPS, silent radio but musical wiper and have to triple-clutch to engage the 1st 2 gears.."  Hieronder poseert hij trots met onze gouden koets.

Wij maandag op pad, met de auto. We hebben toen een tour gedaan naar Kaap de Goede Hoop. Dat is het zuidelijkste puntje op de Kaap. Niet van heel Afrika trouwens, daar kwamen ze pas later achter. Prachtige kust en idyllische plaatsjes, zoals Simon's Town hieronder. Ook waren er pinguins, die niet echt bang waren voor mensen.

Aangekomen hebben we wat foto's gemaakt. Behoorlijk wat toeristen daar, maar dat kun je verwachten met zo'n uitzicht. Er staat een vuurtoren en een richtingaanwijzer voor steden over de hele wereld. Singapore stond erop, Ray blij, Groningen ontbrak. Amsterdam zelfs ook.

Het was een geweldige rit, vlak langs de kust. We hebben ongeveer 200 kilometer afgelegd. Zo vlak langs de rotsen en bergen doe je daar wel een dag over.

 

Met zonsondergang reden we langs een klif. Echt meters van het rafijn en de zee af. De weg heet Chapman's Peak Drive en ik heb me laten vertellen dat er nogal wat autoreclames worden opgenomen. Dat is te begrijpen.

Ons laatste punt van de tour was in Kaapstad. Na wat zoeken kwamen we terecht op Signal Hill, een heuvel vlak voor de bergen van de stad. Prachtig uitzicht. The city of blinding lights. Oneindig ver lichtjes en wegen te zien.

Op dinsdag hadden we nog steeds de geweldige Mazda. Gecultiveerde mensen die wij zijn konden we de wijnlanden (winelands) natuurlijk niet laten schieten. Voor een dag heb ik mijn biervoorkeur vervangen door wijn. Op weg naar Stellenbosch zijn we langs een oud landgoed gereden waar ze wijn maken genaamd Vergelegen. Natuurlijk wijn proeven. Dan komt er iemand vertellen hoe die wijn gemaakt is en waar het naar smaakt. De beschrijvingen klopten helemaal, ik knikte gewoon mee.
Stellenbosch zelf is trouwens niet alleen bekend van de wijn maar ook van de universiteit. Dat begrijp ik wel; het is er heel comfortabel leven. Je zou niet zeggen dat je in Afrika bent. Kleine straatjes, terrasjes en boekenwinkels geven het een haast Europees gevoel.

De volgende dag zonder de Mazda maar met de boot naar Robbeneiland geweest. Het eiland is vanaf de kolonisering gebruikt als gevangenis of melaatseneiland maar is vooral bekend van Nelson Mandela en de andere politieke gevangenen. Tot 27 april 1991 (wij waren er dus precies 20 jaar later) werd het gebruikt om politieke tegenstanders hardhandig op te sluiten en te isoleren. Je zou verwachten dat er een soort historische beschrijving/ museum daar is maar eigenlijk is er niet zo heel veel meer van over. De eerste gids, een geschiedenis promovendus, hield een imposant betoog over hoe apartheid en racisme eigenlijk in de mens zit en hoe we het tegen kunnen gaan. Wij toeristen moesten zowaar nog een beetje nadenken.
Het tweede deel (het programma is vastgelegd, er zijn per dag drie groepen die naar robbeneiland gaan) was misschien nog indrukwekkender. We kregen een rondleiding van een ex-gevangene die vertelde over de gevangenis. Opvallend is dat 'reconsiliation' (verbroederen, vergiffenis) centraal staat. Dat is natuurlijk belangrijk omdat de verschillende bevolkingsgroepen ondanks het gruwelijke verleden met elkaar verder moeten.

Op de vrijdag, de dag voor ons vertrek (we naderen het einde van dit verhaal), zijn we dan alsnog de tafelberg opgegaan. De trip was eerder afgelast vanwege slecht weer. Bij slecht weer is de berg omringt met wolken en zie je geen hand voor ogen. Het heet trouwens de tafelberg omdat het helemaal plat is bovenop en de wolken vormen een natuurlijk tafellaken.
Bikkels als we zijn hebben we bergop de kabellift vermeden en zijn we te voet de berg gaan beklimmen. In een straf tempo waar Raymond soms moeite mee had kwamen we in iets meer dan anderhalf uur boven. Het lopen was veelal door de wolken. Eenmaal bovengekomen konden we pas genieten van het uitzicht toen we ons boven de wolken bevonden. Op de achtergrond van de tweede foto is een beetje het uitzich op de stad te zien. We gingen wel met de kabelbaan naar beneden. Dat leverde de laatste foto op.

Op onze laatste avond nog maar even de stad verkend. Het uitgaansgebied op het bekende Long Street ditmaal. In voor Zuid-Afrikaanse begrippen oude mooie gebouwen allerlei kroegen en dansgelegenheden in een lange straat. Erg sfeervol. Links in de foto werkt Raymond nog even zijn biertje naar binnen. Dat zeg ik, erg gezellig.

En toen was het voorbij. Volgende ochtend met het vliegtuig terug. De reistijd is dan 19,5uur korter dan met de bus... Gemak dient de mens. Een of andere budget airlines (geen beenruimte) met families met huilende kinderen overal: langer dan 1,5 uur had ik het ook niet uitgehouden in de lucht. Maakt niet uit, we waren terug, thuis (Tuksdorp) na een fantastische week.

Kaapstad is een wonderlijke stad (en omgeving)!

Nu zijn jullie wel moe van het lezen. Volgende keer iets korts en snel.

Baie groete, goed gaan!