Hey teacher, leave the kids alone!

Een nieuwe week, een nieuw avontuur.

Gisteren (vrijdag) zijn we voor de tweede keer naar Mamelodi geweest. Dat is een township op ongeveer twintig minuten rijden vanaf Pretoria. Even een korte geschiedenisles. Townships zijn opgericht onder de apartheidspolitiek om de zwarte bevolking te herplaatsen buiten de steden. Een stad als Pretoria was dus alleen voor blanke mensen. De zwarte bevolking kon alleen komen werken met een vergunning en dan ’s avonds weer terug richting het township. Dat klinkt op zich al vreemd. Het wordt nog vreemder als je je realiseert dat het allemaal vrij recent is ingesteld. Zo is Mamelodi in 1947 opgericht en groot geworden in de jaren ’50, een tijd waarin wij in NL bezig waren met een sociaal stelsel en opbouw. Bizar is natuurlijk dat het minder dan twintig jaar geleden pas is afgeschaft (tussen 1991 en 1994). Dat is eigenlijk best recent. Ga maar na, Van Gaal was toen al trainer van Ajax…

Anyway, wat doen wij in Mamelodi? Dat heeft enige uitleg nodig. De ‘ouders’ in onze residence Tuksdorp, Helen en Edwin Smith, zijn beiden nogal sociaal betrokken. Zo is Edwin Smith (een zwarte man van rond de vijftig) in exile (verbannen) geweest uit Zuid-Afrika eind jaren ’80 en begin jaren ’90. Dat gebeurde toen met politieke tegenstanders. Hij heeft toen in Engeland en Amerika gestudeerd, natuurlijk betrokken geweest bij protesten, en later teruggekeerd om hier hoofd van de campus van de universiteit te worden in Mamelodi. Hij is dus de decaan op de afdeling van de universiteit in Mamelodi. Hellen Smith is zijn Engelse vrouw. Zij werkt voor een organisatie die educatie regelt in het township.

Nu werd ons op de welkomsbraai begin februari gevraagd of wij wilden helpen op scholen in Mamelodi. Dat doen ze al enkele jaren met uitwisselingsstudenten omdat ze vinden dat je niet een half jaar in Zuid-Afrika kan zijn en dan alleen maar het ‘luxe’ leven aan de universiteit en Pretoria zien. We werden dus sterk aangemoedigd om te helpen. En eigenlijk is dat ook wel leuk. Nu gaan de meesten van ons op dinsdag of vrijdagmiddag naar het township. Ik zit in de vrijdagmiddaggroep.

De eerste keer was natuurlijk best spannend. De organisatie gaat op z’n Zuid-Afrikaans, wat betekent dat er niet echt duidelijkheid is wat er precies gaat gebeuren. We werden dus opgehaald door een busje. Vervolgens reden we de stad uit om Mamelodi binnen te gaan. Nu is het niet zo dat het alleen maar een sloppenwijk is. Over het algemeen is het natuurlijk heel erg arm. Er wonen ongeveer een miljoen mensen in Mamelodi. Een deel van de huizen ziet er relatief goed uit maar de andere kant van de hoofdweg is een gigantische sloppenwijk. Op de foto die snel is genomen vanuit de auto valt dat wel te zien. Dat zijn golfplaten hutjes waarbij men een paar stenen op het dak legt omdat het er anders vanaf waait. Het klinkt wat wrang, maar het deed ons een beetje denken aan de hutten die we vroeger gingen bouwen. Hoewel dat kan klinken als een foute grap is het natuurlijk gewoonweg ernstig want de mensen hier wonen erin met hele gezinnen.

Nou, wij dus op weg in het busje. Toen werden we gedropt bij een schooltje. De kinderen meteen enthousiast, juichen enzo. Vervolgens gingen we een zaaltje binnen. Dat is de bibliotheek. We kregen dan een paar kinderen aangewezen. De kinderen zoeken boeken uit en dan gaan we in het Engels lezen. De kids doen het leeswerk, wij verbeteren de uitspraak waar kan. Ze zijn dat lezen natuurlijk wel snel zat, dus daarna gaan we puzzelen, tekenen of beetje praten. Zo had ik vorige week een prachtige tekening gemaakt van de ‘gruffalo’, een eng beest uit een van die kinderboeken die we hadden gelezen.

Gister heb ik vooral gepuzzeld met Given (prachtige naam toch, het betekend ‘gegeven’ in het Engels) en Steve. De kids zijn allemaal tussen de 10 en de 13 jaar oud. De avond ervoor hadden we een verjaardagsfeest gehad, dus de meesten van ons zaten daar in die bibliotheek te zweten met een bonkend hoofd, maar het was toch erg leuk. Veel energie altijd met die kids, na twee uur ben je al kapot…

Dat is dus onze bijdrage aan Zuid-Afrika. Het is eigenlijk ook gewoon leuk om te doen, zoals de foto’s wel laten zien.

Baie Groete